until the sun rises up

şimdi arka arkaya nerden çıktı yazılar diyorsunuz, o hergün space e girip bakan 40 küsür insan. ama her an yeni bir salaklık yaşıyor bu bünye. alışmak lazım... bu ara klinik beynimi kullanıyorum demiştim sanırım bir yazıda daha, klinik beynimi seviyorum hatta hep o kalsa diyorum ama genelde tek bir cümlenin samimiyetsizliğinde çekip gidiyor uzaklara. haklı aslında o da.. herkese açmaz o kendini.. 3-4 ya da 5 kişi bilir onu en fazla zaten çoğuylada muhabbeti kesmiştirler en son 15dk önce kesti biriyle daha muhabbeti oysa ne komikti ilk başlarda...

kendi kendime satranç oynuyordum da yeni bitti, 2 günde yendim kendimi. insan kendisine yenilince daha bi üzülüyor aslında, kendini yenince de daha bi seviniyor... bir de bir arkadaş "şimdi düşünüyorum hangi sen kazandı acaba" dedi. (sakıncalı bişey kendine benzeyen insanları tanımak)

ya bir de Bruno yu hatırlayan yok mu cidden? hani şekerci. köşedeki fırını geçince anıt parka giriş yolunun üzerindeydi. minikcik şekerciklerin dükkanı. hani hatta vitrininde zamanımızın yegane oyuncağı tetrisler falanda vardı oyuncak da sataradı burnocu amca, hatta bir hatunda vardı arada o dururdu dükkanda. camında kocaman bir fil vardı, hani uzun kulaklı bruno..... düşünüyorum acaba ben mi uyduruyorum öyle bir yer yok muydu yoksa.

doğru uydururum ben huyumdur. severim uydurmayı, gerçeklerden daha eğlenceli uydurmasyonlar. biri bana kaleydoskop alsın, hatta o şarkıyı da bulsun. tembelliğim üstümde her zamanki gibi. dün sabah saat 5'te yine düşündüm.. nezarethane olayı sırasında aklıma gelmişti ilk. hapse girsem ne güzel olurdu akşama kadar uyurdum.. kimse birşey istemezdi.

-dur uyuma ya,uykuda geçio ömrün yarısı
-ha amacım o lan,yarısı geçsin, ne bk yaşıyom ki,çok da tın,hadi…